Rottermund Stefan Wacław, pseud.: Karp, Bicz (1878–1945), lekarz chirurg-ginekolog, działacz społeczny, polityczny i oświatowy, poseł na Sejm Ustawodawczy RP, wiceprezydent Warszawy. Ur. 22 XI w Warszawie, był synem Juliana, inżyniera chemika, i Ludwiki z Grochowskich.
R. ukończył w r. 1898 III Gimnazjum w Warszawie. Studia medyczne na Uniw. Warsz. rozpoczął w r. 1899, po rocznej przerwie spowodowanej zakazem wstępu na wyższe uczelnie rosyjskie. W czasie studiów był kilkakrotnie aresztowany: w r. 1900 w Gdańsku za agitację na Kaszubach, w r. 1902 w Katowicach oraz w l. 1902 i 1903 za działalność w zarządzie Bratniej Pomocy Uniw. Warsz. Dyplom lekarski otrzymał w r. 1904. Prowadził też krótkie studia uzupełniające: w r. 1903 w Genui, w r. 1905 w Berlinie (ginekologia i położnictwo) i w r. 1910 w Paryżu (chirurgia na Sorbonie oraz nauki społeczno-polityczne w École des Sciences Politiques). W l. 1904–9 był asystentem na oddziale ginekologicznym Szpitala Ewangelickiego w Warszawie. W r. 1905 został ponownie aresztowany w Lublinie pod przybranym nazwiskiem, a od listopada t. r. brał udział w pracy Wydz. Lekarskiego działającego przy «Komitecie obywatelskim pomocy dla robotników i ich rodzin pozbawionych środków do życia z powodu strajku». Pracował jako lekarz asystent oddziału chirurgicznego Szpitala Św. Rocha (1909–10), a następnie do r. 1914 w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, pełniąc zarazem funkcję lekarza ambulatoryjnego tego szpitala, a w l. 1914–15 był ordynatorem oddziału chirurgicznego Warszawskiego Lazaretu Miejskiego. Równocześnie w l. 1905–14 był lekarzem – kierownikiem wychowania fizycznego w Ogrodach im. W. Raua w Warszawie. Napisał podręcznik dla instruktorów pracujących w tych ogrodach – Anatomia i fizjologia człowieka (W. 1907) oraz kilka broszur i artykułów na temat działalności ogrodów, m. in. Stan ogrodów im. W. E. Raua po 5 latach istnienia („Zdrowie” 1908), L’éducation physique de la jeunesse en Pologne Russe, spécialement les „Jardins W. E. Rau” à Varsovie (Paris 1910) oraz Program i rozwój działalności ogrodów im W. E. Raua oraz ich rola w sprawie postępu kultury fizycznej w Warszawie i w kraju (W. 1917). Publikował również liczne prace z dziedziny medycyny, m. in. O zgorzeli rozległej kończyn („Pam. Warsz. Lazaretu Miejskiego” 1907), Przypadek przemieszczenia nowotworów jajnika przy równoczesnym skręceniu szypuły jednego z guzów („Medycyna” 1908), a także z zakresu higieny szkolnej: Pogadanki z higieny w szkole ludowej (W. 1905), Higiena jako przedmiot wykładu w szkołach średnich i ludowych (W. 1908, odb. ze „Zdrowia”).
R. działał też w organizacjach społecznych i oświatowych. Był członkiem zarządu Tajnego Stowarzyszenie Nauczycielstwa Szkół Początkowych w Warszawie, sekretarzem generalnym Tow. Wpisów Szkolnych, członkiem władz Polskiej Macierzy Szkolnej, członkiem zarządu Stowarzyszenia Lekarzy Polskich w Warszawie, wiceprezesem Stowarzyszenia Lokatorów m. Warszawy oraz współzałożycielem Rady Opieki Moralnej w Warszawie. W r. 1914 był współzałożycielem i zastępcą przewodniczącego sekcji kół szkolnych Wydz. Oświecenia Komitetu Obywatelskiego m. st. Warszawy, a w l. 1915–17 współpracownikiem naczelnego lekarza szkół warszawskich. W l. 1916–17 prowadził wykłady z zakresu ginekologii na tymczasowych kursach dokształcających dla studentów medycyny, zorganizowanych przy Szpitalu Dzieciątka Jezus. W tym okresie R. rozpoczął prywatną praktykę lekarską w zakresie ginekologii, którą prowadził aż do r. 1944. W r. 1917 był członkiem sekcji higieny szkolnej Zarządu m. Warszawy, a także został wybrany na ławnika miejskiego. Publikował wówczas głównie prace z zakresu wychowania fizycznego młodzieży, higieny szkolnej i opieki społecznej, m. in.: Gimnastyka metodyczna (W. 1916), Zadania państwa polskiego w sprawie wychowania fizycznego (W. 1917), Opieka społeczna na terenie szkoły i jej wyjątkowe potrzeby wywołane wojną (W. 1919) i Opieka społeczna wobec zadań higieny szkolnej (W. 1921 – odb. z podręcznika „Higiena szkolna”).
Równocześnie R. działał we władzach Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego zarówno centralnych, jak i okręgu warszawskiego. W dn. 26 I 1919 został radnym miasta Warszawy, a 23 II t.r. wybrano go na posła z Warszawy do Sejmu Ustawodawczego. Był sekretarzem klubu poselskiego Związku Sejmowego Ludowo-Narodowego, przewodniczącym sejmowej Komisji Zdrowia Publicznego oraz członkiem Komisji Skarbowo-Budżetowej i Komisji Oświatowej. Zabierał często głos na posiedzeniach Sejmu w sprawach zdrowia, oświaty, a także w sprawach budżetowych. Jedno z jego przemówień zostało opublikowane – Czy Polsce nadal potrzebne Ministerstwo Zdrowia Publicznego? (W. 1921). Z działalnością poselską R-a związana była też praca Ministerstwo Zdrowia Publicznego w Polsce. Uwagi do organizacji, programu, działalności oraz budżetu na r. 1922 (W. 1922). W r. 1920 został R. członkiem Rady Obrony Stolicy i komisarzem sekcji ruchu ludności tej Rady. W r. 1921 Wydz. Lekarski UJ nostryfikował dyplom R-a, nadając mu tytuł doktora wszechnauk medycznych, a promocja doktorska odbyła się w marcu 1922.
Dn. 4 I 1923 R. został wiceprezydentem Warszawy. Do zakresu jego obowiązków należały sprawy zdrowia publicznego, opieki społecznej i komunikacji. Pełnił tę funkcję do r. 1927. Odsunął się od spraw politycznych, a całkowicie zerwał z Narodową Demokracją w r. 1934 w związku z powstaniem Obozu Narodowo-Radykalnego. Był współzałożycielem i w l. 1927–39 przewodniczącym Ligi Opieki nad Młodzieżą Szkolną. Po r. 1927 obok prowadzenia praktyki lekarskiej był czynny w radach nadzorczych kilku spółek akcyjnych, m. in. Zakładów Amunicyjnych «Pocisk», Zakładów Przemysłowych «Boryszew», Polskich Zakładów Chemicznych «Nitrat», Tow. Chemiczno-Farmaceutycznego «Galen» i Fabryki Lokomotyw w Chrzanowie. W okresie okupacji niemieckiej 1939–44 mieszkał w Warszawie. Współpracował przy likwidacji firmy «Galen». Po powstaniu warszawskim 1944 r. uciekł wraz z żoną z transportu prowadzonego do obozu w Pruszkowie i zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł 18 V 1945. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Z małżeństwa z Elżbietą z Biłowickich R. dzieci nie miał.
Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Rocznik Lekarski RP, W. 1933, 1938; Rzepecki, Sejm 1919, s. 135 (fot.), 138–9, 279, 284; – Album pamiątkowe Rady miasta stołecznego Warszawy. 1919–1929, W. 1930 nr 198 (fot.); Hądzelek A., Rottermund E., Stefan Rottermund (1878–1945), „Wych. Fizyczne i Sport” 1987 nr 3 s. 111–12; Ihnatowicz, Vademecum, II 110; Kiepurska H., Inteligencja zawodowa Warszawy 1905–1907, W. 1967; – Dziubek B., Zaczynałem u Lilpopa, W. 1969 s. 212–13; „Kalendarzyk polityczno-historyczny” miasta stoł. Warszawy na r. 1916; toż na r. 1917; Rocznik informacyjny o spółkach akcyjnych w Polsce, W. 1929 poz. nr 517; – „Gaz. Por. 2 grosze” 1925 nr 23 s. 4; „Kron. Warsz.” 1928 nr 7/9 s. 51, 1929 nr 3 s. 13 (fot); „Rzeczpospolita” 1925 nr 15, wyd. wieczorne s. 5; – Arch. UJ: Akta przewodu nostryfikacyjnego (własnoręczny życiorys); – Relacje Juliana i Andrzeja Rottermundów i materiały w ich posiadaniu (m. in. metryka ur.).
Stanisław Konarski